P U P P Y ~L O V E

Oh, oh, oh, wat zijn ze verliefd! Hand in hand door de school, lieve briefjes over en weer. Elkaar missen in het weekend. En natuurlijk de lieve cadeautjes!

Jorijn wilde voor Jasmijn een armbandje maken. Dat hebben we dan ook gedaan! Gistermorgen kon hij niet wachten om zijn cadeautje te geven. En Jasmijn? Die was er ontzettend blij mee, hahaha. Zie haar glunderen als ze het pakje open heeft. Een heel lief berichtje schreef hij erbij:

"Lieve Jasmijn, ik hou(w) van jou!
kus van Jorijn"

G E K R A A K TAfgelopen maandag ben ik weer met Jorijn voor controle bij de KNO-arts geweest i.v.m. zijn val van het stapelbed.

De woorden "het is toch gebroken", ...braken mijn moederhart. In gedachten speelde de onfortuinlijke duik zich af in mijn hoofd en de uren erna in het ziekenhuis. Een traan biggelde over mijn wangen, want nu werd ineens heel duidelijk hoe zo'n klap hij had gemaakt. En tegelijk realiseer ik me hoeveel geluk hij heeft gehad. De breuk is recht, wanneer je voorzichtig met je vinger langs zijn neus glijdt, kun je het voelen, het litteken dat zich heeft gevormd. De breuk is inmiddels geheeld. Ze kunnen er pas wat aan doen als hij uit gegroeid is (met 18 jaar) en alleen als hij er veel hinder van ondervindt.

Gelukkig is hij nog steeds zijn blije, vrolijke zelf en horen we hem niet over pijn. De B I K K E L (maar diep in mijn hart roept dat stemmetje: 'ach ventje, wat vind ik het erg'). Voor Jorijn is het meer een stoer verhaal. En dat is goed zo, ook hij heeft zich wel ingeprent dat hij voorzichtiger moet zijn op het stapelbed.