N O S E D I V E

Wat als een prachtig weekend begon, eindigde in het UMCG in Groningen...

Toen ik zesenhalf jaar geleden beviel van een kerngezonde zoon, waren Mark zijn eerste woorden: "Ik ben blij dat het een jongen is!" ... over een x-aantal jaren geen scooter boys bij de deur om onze dochter op te halen, geen zorgen over het uitgaan, kleding, make-up, ... Inmiddels heb ik geleerd dat boys-will-be-boys en me stiekem wel eens afgevraagd wat 'erger' is, ... Klimmen in de hoogte bomen, springen, donderen, kapotte broeken, knieën, arm uit de kom, de zoveelste bult. Ik roep niet de hele dag: 'wees voorzichtig', 'niet te hoog', 'rustig aan', .. Het zijn nou eenmaal jongens, tomboys. Het hoort erbij.

Er wordt gegild of hard geschreeuwd uit frustratie.  Ze zijn fysiek in het uiten van hun emoties. Mama is hun grootste fan/supporter. De boeken die we voorlezen stimuleren hun fantasiewereld, ze worden uitgebreid nagespeeld!!! Narnia, Good Dinosaur, Drakenrijders, ... 's Avonds jaag ik de monsters uit hun kamer. Ze zijn alle drie vreselijk behulpzaam en kunnen helpen met koken, de was. Gewoon zomaar, omdat ze het leuk vinden. Zorgzaam en teder voor alles wat leeft. En we doen veel jongensdingen! Stokken snijden, voetballen, in bomen klimmen, zwaard vechten! En tja, kleren gaan stuk (jammer), maar no harm done! En hoe moeilijk, teleurstellend en frustrerend soms ook, verliezen is verliezen. Niets gaat vanzelf, daar zul je voor moeten oefenen. Leren door proberen. Leven in hun belevingswereld, door het lezen van het boek "Man op de maan" over de maanlanding van Neil Armstrong nu Jorijn spaart voor de ruimteplaatjes van de AH. En papa en opa hem meenemen naar de Space Experience in de Ziggodome. Veel knuffelen, bouwen met kosteloos materiaal, een hut maken met kleden. En in mijn tas? Altijd een doosje met pleister, vallen-en-stoten-creme. Het hoort allemaal bij het zijn van ouders van zoons, ....

Maar zaterdag zijn we vreselijk geschrokken en diep in mijn hart weet ik dat we de spoedopvang van het ziekenhuis niet voor het laatst hebben gezien, ...
Zaterdagavond 21:00 de jongens zouden naar bed. Opa was 70 geworden en ze mochten wat langer opblijven. De jongens waren al met papa boven en ik stond net in de badkamer om de tandenborstels klaar te leggen, toen ik een smak hoorde die mij door merg en been ging... Meteen daarna hoorde ik Jorijn krijsen en gillen en was ik al halverwege de slaapkamer... Daar lag hij op de grond met een vreselijke bloedneus en een zwelling op de neusbrug en zijn voorhoofd... Ik raak niet snel in paniek en kon ik nu goed mijn zelfbeheersing bewaren, maar van binnen ging ik stuk. Meteen werd er een icepack en een ijskoude washand gehaald. Ik wist al dat het niet voldoende was en liet Mark de spoedpoli bellen. Oma nam Tije en Fenn onder haar hoede,

Ondertussen bleef ik met Jorijn in gesprek (is hij helder, antwoordt hij normaal, is hij bij...) Ik maakte me vreselijk zorgen om een hersenschudding of een gebroken neus ... Hij bleef bij, antwoordde en vertelde dat hij voorover van het stapelbed was gevallen, met zijn hoofd op de rand van het bed van Fenn beneden. Zijn voet was in het dekbed blijven haken... (ik werd naar op mijn maag en  de klap die hij maakte bleef zich repeteren in mijn hoofd)
Met 150 km per uur over de snelweg naar Groningen. De arts op de spoedpoli had ondertussen contact met de kno arts in het UMCG. Geen zwelling in de neus, of vocht/bloed uit zijn oren, hij is bij, ... Morgenvroeg melden in het UMCG. We hebben een vreselijk onrustige nacht gehad. We moesten hem iedere twee uren wakker maken. Hij sliep bij mij en Mark in het stapelbed. Zijn gezicht begon steeds mee te zwellen en vervormde onherkenbaar. Mijn hart brak en ik maakte me vreselijk veel zorgen ('dat mooie koppie...')

De volgende morgen in het UMCG moesten we bijna drie uren wachten voor de kno-arts hem zag!!! Ik werd na twee uur wachten boos! 'We maken ons ongerust, hij is zes jaar!' Alle begrip maar nog altijd geen haast. Toen de arts hem later zag, gaf ze aan dat ze geen breuk vermoedde, of een hersenschudding. Wel een flinke kneuzing/zwelling. Alleen met een CT-scan zou een breuk vast te stellen zijn...maar dat wilden ze niet omdat het niet gezond is voor een kind. En zelfs als ze een breukje zouden zien, zouden ze er niets aan doen. Pas als hij 18 is kunnen ze dat repareren. Ze gaf aan dat hij woensdag nog eens ter controle zou, als de zwelling wat zou zijn afgenomen.

De kno-arts in het MC kwam tot de conclusie dat er geen sprake was van een gebroken neus, .. Pffff, opluchting. Of er een scheurtje is kon ze niet zeggen (zelfde verhaal met de CT-scan). We hoeven ons geen zorgen te maken. Wel constateerde de arts dat Jorijn zijn neusschotje wat scheef staat, ... Niet nieuw, hij schijnt dit al vanaf zijn geboorte te hebben. Voor ons verklaart dit zijn verkoudheden en soms nasale praten. Hij heeft daarvoor een neusspray gekregen. Dit helpt hem tot nu goed!

Het is nu een week geleden en langzaam zie ik zijn mooie koppie terug met die prachtige blauwe kijkers! Boys will be boys, ... Toch voorlopig maar even niet tot in het ziekenhuis! Ik ben 10 jaren ouder door dit avontuur. Wel een bikkel, want hij gaf geen kik bij de artsen! Is vanmorgen weer naar zwemles geweest en hoort soms tot zijn verveling van mama: "Lieve schat, denk je een beetje om je hoofd en neus?"