EN TOEN WERD MEESTER BOOS, ...

Fotocredits: Just Kidding Fotografie 2015

Deze lieve jongen (ik zal niet zeggen ‘mannetje’, want hij is immers ‘al 10’) dat vol ideeën zit, groots droomt en van alles wil! Die tegelijkertijd snel veel indrukken opdoet, waardoor de spanning van binnen stijgt. Maar hij negeert liever die spanning, want ‘waar een wil is, is een weg’!

Dat de spanning stijgt, kun je meestal wel aan hem merken. Hij reageert dan sneller geprikkeld. Als de spanning omslaat in stress, reageert hij intens boos of verdrietig. Dat is voor ons en anderen soms best pittig, maar hij heeft daar zelf nog het meest last van. Niet zozeer op het moment zelf, wel achteraf. Dan is hij vaak verdrietig om wat er gebeurde.

Jorijn zijn gevoeligheid ligt in zijn karakter besloten. Hij beleeft zijn emoties intens en voelt deze diep van binnen. Zijn sterke gevoel voor rechtvaardigheid, de wil om het juiste te doen en zijn win-mentaliteit, zitten hem daarbij soms in de weg. Jorijn is sfeergevoelig en reageert als de sfeer bijvoorbeeld beladen is. Hij komt tot rust in een fijne sfeer, die ontspannen is. Emoties bij anderen merkt hij eerder op en hij kan geraakt worden door wat een ander voelt/overkomt. Een conflict waarbij zijn vrienden op school zijn betrokken, maakt hem van slag en ervaart hij intens. Hij heeft de drive om het in de ogen van anderen graag goed te doen. Komt hij in conflict met die ander, dan is hij van slag en intens verdrietig. Op ferme toon spreken en negatief commentaar van anderen, brengen hem uit balans. Dit wordt versterkt wanneer zijn gevoel van rechtvaardigheid of gehoord worden, in het gedrang komen. Sociaal-emotioneel is hij jong en wordt hij soms overvraagd in het schoolse leren, van groep 7.

Jorijn heeft een grote beleving, hij is behulpzaam en enorm creatief. Verdriet voelen wanneer diertjes in de tuin overlijden, is hem niet vreemd. Een groot hart die ons in overmate zijn uitingen van liefde en knuffels opleveren.

Over een situatie met meester, gisteren op de bso, is Jorijn zeer ontdaan. De meeste kinderen zijn dergelijke situaties snel weer vergeten en gaan over tot de orde van de dag. Bij Jorijn ligt de emotie nog lang besloten in zijn borstkas en kan hij daar nog niet over praten.

Na het eten hebben we samen gepraat en deelde hij zijn beleving:
“Het spel Mens-Erger-Je-Niet’ gaat over drie teams met enkele spelers in het veld/doel, de anderen op de bank. Wordt er in je doel gescoord, dan ben je ‘af’, ga je op de bank en draaien de spelers op de bank door. Tot je weer aan de beurt bent. Meester is af en ik kom in het veld, maar Tije gooit al in mijn doel voor ik daar ben, waardoor ik dus meteen weer op de bank moet zitten. Als ik weer mag, gooien ze weer meteen in mijn doel. Dan zit ik lang op de bank, want die anderen in het doel zijn heel goed. Ik heb twee keer tegen meester gezegd dat ik het niet eerlijk vind, want ik was nog niet bij mijn doel… Meester reageert niet op mij, daarna ook niet. Toen werd ik gefrustreerd, werd meester boos en moest ik naar de onderbouw, omdat 'mijn gedrag en janken niet hoort bij de bovenbouw'. Bij het 2^e tafelmoment roept Tije dan steeds dat ik een jankerd ben”.

...

Wij herkennen wat er met Jorijn gebeurt en dat dit geen onwil is, enkel onmacht. Zijn enthousiasme en ontdekken staan voorop, waardoor zijn gevoeligheid minder opvalt. Hij kan de prikkels van de ervaring niet altijd goed aan. Hierdoor kan hij ‘omslaan’ en ‘ineens’ een emotionele uitbarsting krijgen. Voor Jorijn zit er een win-element in het spel, want hij doet graag mee, is fanatiek en staat graag in dat doel. Zijn gevoel voor onrechtvaardigheid (oneerlijk), speelt op wanneer hij nog voor het bereiken van zijn doel, af is. Of dit een afspraak is bij het spel, kan hij niet aangeven – de regels zijn niet geheel duidelijk geweest voor hem. Dit gebeurt hem vrij snel een tweede keer. Tije vertelt later: ‘de anderen zijn te goed, dus gooien we op Jorijn’. De spanning bij Jorijn stijgt en hij raakt geprikkeld. Hij voelt zich niet gehoord/begrepen wanneer hij zijn onvrede hierover uit bij de meester. De geprikkeldheid slaat om in stress, naarmate hij langer op de bank zit. Om de chaos voor hem compleet te maken, raakt hij in conflict met de meester die hij hoog heeft zitten. Dat zit hem van de situatie het meest dwars. De boze (ferme) toon die hij krijgt en het negatief commentaar over zijn gedrag en geen boven-bouwer zijn, brengen hem uit balans. Hij wordt naar de onderbouw gestuurd. Intens verdriet en het gevoel van falen, zijn het gevolg…

Wat goed helpt – en ook dan loopt het wel eens mis – is duidelijk de regels van het spel bespreken. De afspraak is, dat wanneer hij voelt dat hij geprikkeld raakt, hij de keuze heeft om te stoppen en de rust op te zoeken. Irritatie die doorzet is voor niemand leuk. Dit slaat sneller om wanneer hij moe is na een lange en intensieve dag school. Soms is het nodig hem tussendoor te herinneren en te vragen of het beter is ‘uit de situatie te stappen’. Hem aanhoren en voorzien van erkenning of een uitleg, helpen hem en de situatie op weg.

Zelf was ik er niet bij, de kanten van Tije en Jorijn, komen overeen. Dat stelt me gerust. Met Tije bespreken we zijn gedrag richting Jorijn, na de gymles op de bso, waar hij zijn broer uitmaakt voor ‘jankerd’ en geregeld zijn middelvinger naar hem opsteekt (waarvan hij niet weet wat het betekent – maar het voelt schijnbaar ‘stoer’). De voorbeeldrol van een pedagogisch medewerker vind ik  belangrijk. Vooral het alert blijven op wat we zeggen tegen/in het bijzijn van kinderen, als we zelf geraakt worden in ons gevoel. Tije probeert zijn gedrag te ver excuseren door te zeggen: ‘meester zegt het ook!’

Zoals al benoemd, was ik er niet bij. Hopelijk leidt het bespreekbaar maken, tot een stukje inzicht en wederzijds begrip. Jorijn zijn beleving en het intense verdriet dat hij uitte, raken mij ook. Van nature heb ik ook een verhoogde emotionaliteit en hecht ik waarde aan betrokkenheid, medeleven en warmte. Anderen, die ik nodig heb om een luisterend oor te krijgen, of mijn gevoel te uiten. Inmiddels ben ik volwassen en heb ik geleerd hoe ik mezelf staande houd.

Ik weet dat Jorijn daar ook uiteindelijk komt! Hoe trots ben ik op hem, want tegelijk is hij mijn spiegel en kan ik hem steunen met mijn eigen ervaringen.

Zo wilskrachtig en tegelijk zo gevoelig!